روند عضویت کشورها در سازمان همکاری شانگهای

به گزارش روز شنبه مجله خبری آسیای میانه، مقررات مربوط به ملحق شدن اعضای جدید به سازمان همکاری شانگهای (SCO) مطابق باماده ۱۳ منشور این سازمان که در مورخ ۷ ژوئن ۲۰۰۲ تصویب شد، تعیین می شود.

درک این نکته حائز اهمیت است که با توجه به “مقررات رویه پذیرش اعضای جدید در سازمان همکاری شانگهای” (مصوب تاشکند، ۲۰۱۰) و “مقررات رویه اعطای وضعیت یک کشور عضو سازمان همکاری شانگهای” (مصوب دوشنبه، ۲۰۱۴)، یک کشور کاندیدای عضویت در این سازمان، باید در ارتباط با پیوستن به تمام معاهدات چندجانبه تصویب شده توسط سازمان همکاری شانگهای، اقدامات زیادی انجام دهد. تنها پس از تکمیل رویه و تصمیم شورای سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای، کشور متقاضی پذیرفته شده و عضو رسمی تلقی می شود.

هند و پاکستان نیز به عنوان جدیدترین اعضای سازمان همکاری شانگهای که اخیر عضویت کامل آنها در این نهاد به تصویب رسیده است، مسیری طولانی را برای تکمیل کردن روند عضویت خود طی کردند. تصمیم برای آغاز روند پذیرش هند و پاکستان در سازمان همکاری شانگهای در سال ۲۰۱۵ پس از نتایج اجلاس سران در شهر اوفا (روسیه) اتخاذ شد. گام بعدی امضای تفاهم نامه های تعهد جمهوری هند و جمهوری اسلامی پاکستان به منظور کسب وضعیت عضو سازمان همکاری شانگهای بود (تاشکند، ۲۰۱۶) و سپس  در سال ۲۰۱۷، در اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای در شهر آستانه (قزاقستان)، هند و پاکستان وضعیت کشورهای عضو سازمان را دریافت کردند و سال بعد، در سال ۲۰۱۸، برای اولین بار در شهر چینگدائو (چین) آنها به عنوان اعضای کامل سازمان در کار شورای سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای شرکت کردند. پس از الحاق هند و پاکستان به سازمان همکاری شانگهای، سازمان کیفیت جدید و پویایی جدیدی در توسعه همکاری ها در زمینه های مختلف کسب کرد.

بر اساس آیین‌نامه داخلی سازمان همکاری شانگهای، فرایند عضویت دائم یک فرایند زمان‌بر و وقت‌گیر است که تجربه هند و پاکستان در سال ۲۰۱۷ نشان داد این پروسه ممکن است حداقل دو تا سه سال طول بکشد.

تارنمای شورای  بازرگانی سازمان همکاری شانگهای ضوابط، شرایط و مکانیسم برای پیوستن یک کشور ذینفع به سازمان همکاری شانگهای  را به شرخ ذیل اعلام کرده است

این سازمان برای پذیرش سایر علاقه مندان آزاد است و کشورهای منطقه، متعهد به حمایت از اهداف و اصول منشور و معاهدات و اسناد بین المللی تصویب شده در چارچوب سازمان همکاری شانگهای هستند.

 کشوری که مایل به پیوستن به سازمان همکاری شانگهای باید دارای معیارها و شرایط زیر باشد:

– متعلق به منطقه اروپا-آسیا؛
– روابط دیپلماتیک با همه کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای.
– دارای وضعیت یک کشور ناظر در سازمان همکاری شانگهای یا شریک گفتگو باشند
– حفظ روابط تجاری، اقتصادی و بشردوستانه فعال باکشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای؛
– تعهدات امنیتی بین المللی آن نبایدمغایر با معاهدات بین المللی مرتبط و سایر اسناد تصویب شده، در چارچوب سازمان همکاری شانگهای باشد
– در حالت درگیری مسلحانه با کشور دیگری یا هیچ ایالتی نباشند.

سازمان همکاری شانگهای با کمک دبیرخانه همراه باکشور متقاضی پیش نویس یادداشتی را تهیه می کند که در آن موارد زیر را رفع می کند:

– تعهدات دولت متقاضی برای رعایت اهداف و اصول منشور، وهمچنین معاهدات و اسناد بین المللی تصویب شده در چارچوب سازمان همکاری شانگهای.
– تعهدات کشور متقاضی برای پیوستن به نظام بین الملل

از تاریخ امضای کشور متقاضی و سازمان طبق یادداشت، دولت متقاضی حق دارد:
– حضور بدون حق شرکت در تصمیم گیری در جلسات گسترش عضویت در شورای سران  کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای، در جلسات سران وزارتخانه ها و/یا دپارتمان های کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای و همچنین در جلسات تخصصی و کارگروه ها، مشاوره در مورد مسائل مختلف؛

– بدون حق شرکت در تصمیم گیری در حین بحث حضور داشته باشد
 

موضوعات در دستور کار جلسات علنی شورای منطقه
ساختار ضد تروریستی سازمان همکاری شانگهای (RATS) و گروه های تخصصی آن؛ که در رویدادهای باز که از طریق RATS برگزار می شود.

– دسترسی به اسناد و تصمیمات نهادهای سازمان همکاری شانگهای که در آن ذکر شده است
ماده ۴ منشور، در صورتی که نهادهای ذی ربط سازمان همکاری شانگهای محدودیتی برای خود اعمال نکنند

 کشور متقاضی در اجرای کامل تعهدات خود تحت تفاهم نامه انجام شده، رسماً به دبیر کل اطلاع می دهد.

دبیرخانه سازمان همکاری شانگهای این موضوع را به کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای اطلاع داده و پیش نویسی را تهیه می کند.

نتیجه گیری مربوطه که توسط شورای کمیساریای سازمان مورد بررسی قرار گرفته و به  آن کشور ارائه می شود.

 در صورتی که دولت متقاضی به تعهدات خود عمل نکند، یادداشت، انجام شده در مورد آن به پیشنهاد شورای وزیران، ممکن است تصمیم به تعلیق یا خاتمه روند پذیرش عضویت در سازمان همکاری شانگهای دهد.

 مقررات نهایی این آیین نامه از تاریخ تصویب با تصمیم شورای عالی امنیت ملی لازم الاجرا می شود.

سازمان همکاری شانگهای چیست؟

سازمان همکاری شانگهای (SCO) یک سازمان بین المللی دائمی بین دولتی است.

بر اساس گزارش تارنمای سازمان همکاری شانگهای، اهداف اصلی سازمان  عبارتند از: تقویت اعتماد متقابل و حسن همجواری بین کشورهای عضو. ارتقای همکاری مؤثر آنها در زمینه های سیاسی، تجاری، اقتصادی، علمی، فنی و فرهنگی و همچنین در زمینه آموزش، انرژی، حمل و نقل، گردشگری، حفاظت از محیط زیست و غیره. تأمین و حفظ مشترک صلح، امنیت و ثبات در منطقه؛ حرکت به سوی ایجاد یک نظم سیاسی و اقتصادی بین المللی جدید دموکراتیک، عادلانه و منطقی.

در روابط درون سازمان، کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای به ایده «روح شانگهای» و اصول اجماع و اعتماد متقابل، همکاری متقابل سودمند، برابری، مشاوره متقابل، احترام به تنوع فرهنگ ها و پیگیری توسعه مشترک؛ و در روابط خارجی – اصول باز بودن، عدم وابستگی به بلوک ها و عدم جهت گیری علیه کشورهای ثالث اشاره شده است.

تاریخچه ایجاد سازمان همکاری شانگهای

 سازمان همکاری شانگهای (SCO) در ۱۵ ژوئن ۲۰۰۱ در شانگهای (PRC) توسط  قزاقستان،   چین،   قرقیزستان،   روسیه، تاجیکستان و  ازبکستان تاسیس شد.

پیش از این، همه این کشورها، به استثنای ازبکستان، اعضای “شانگهای پنج” – یک انجمن سیاسی مبتنی بر توافق نامه اعتمادسازی در زمینه نظامی در منطقه مرزی (شانگهای، ۱۹۹۶) و موافقتنامه کاهش متقابل نیروهای مسلح در منطقه مرزی (مسکو، ۱۹۹۷) بودند. این دو سند اساس سازوکار اعتماد متقابل در زمینه نظامی در مناطق مرزی را پایه گذاری کرد و به ایجاد روابط واقعی مشارکتی کمک کرد. پس از گنجاندن در سازمان ازبکستان (۲۰۰۱)، «پنج» به «شش» تبدیل شد و به سازمان همکاری شانگهای تغییر نام داد.

وظایف سازمان همکاری شانگهای در ابتدا در حوزه اقدامات متقابل درون منطقه ای برای سرکوب اقدامات تروریستی، تجزیه طلبی و افراط گرایی در آسیای مرکزی بود. در ژوئن ۲۰۰۲، در اجلاس سران کشورهای سازمان همکاری شانگهای در سن پترزبورگ، منشور سازمان همکاری شانگهای امضا که در ۱۹ سپتامبر ۲۰۰۳ لازم الاجرا شد. این سند قانونی اساسی است که اهداف و اصول سازمان، ساختار و فعالیت های اصلی آن را تعیین می کند. علاوه بر این، در سال ۲۰۰۶ سازمان همکاری شانگهای اعلام کرد که قصد دارد با مافیای بین المللی مواد مخدر به عنوان ستون فقرات مالی تروریسم در جهان مبارزه کند و در سال ۲۰۰۸ – مشارکت فعال در عادی سازی اوضاع در افغانستان.

به موازات آن، فعالیت های سازمان همکاری شانگهای تمرکز اقتصادی گسترده ای پیدا کرد. در سپتامبر ۲۰۰۳، سران دولت های کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای یک برنامه ۲۰ ساله همکاری تجاری و اقتصادی چندجانبه را امضا کردند. به عنوان یک هدف بلندمدت، ایجاد یک منطقه آزاد تجاری در فضای سازمان همکاری شانگهای و در کوتاه مدت – تشدید روند ایجاد شرایط مطلوب در زمینه تجارت و سرمایه گذاری پیش بینی شده است.

در جلسه شورای سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای در اوفا در ۱۰ ژوئیه ۲۰۱۵، تصمیم گرفته شد که روند پذیرش اعضای جدید سازمان – هند و پاکستان – آغاز شود. توافقی در مورد ارتقاء وضعیت مشارکت در کار سازمان همکاری شانگهای جمهوری بلاروس به یک کشور ناظر حاصل شد. علاوه بر این جمهوی آذربایجان، ارمنستان، کامبوج و نپال به عنوان شرکای گفتگو به خانواده سازمان همکاری شانگهای می پیوندند.

در تاریخ ۸ تا ۹ ژوئن ۲۰۱۷، نشست تاریخی شورای سران کشورهای سازمان همکاری شانگهای در آستانه برگزار شد که طی آن وضعیت عضویت در این سازمان به جمهوری هند و جمهوری پاکستان اعطا شد.  

کدام کشورها در کار سازمان همکاری شانگهای مشارکت دارند؟

هشت کشور عضو سازمان همکاری شانگهای هستند : هند، جمهوری قزاقستان، جمهوری خلق چین، قرقیزستان، پاکستان، فدراسیون روسیه، تاجیکستان و ازبکستان.

چهار کشور در سازمان همکاری شانگهای دارای وضعیت ناظر هستند:افغانستان، بلاروس، جمهوری اسلامی ایران، مغولستان.

شش کشور شرکای گفتگوی سازمان همکاری شانگهای هستند: جمهوری آذربایجان، جمهوری ارمنستان، پادشاهی کامبوج، جمهوری دموکراتیک فدرال نپال، جمهوری ترکیه، جمهوری دموکراتیک سوسیالیستی سریلانکا.

روند کار سازمان همکاری شانگهای چگونه سازماندهی می شود؟

بالاترین مرجع تصمیم گیری در سازمان همکاری شانگهای، شورای سران کشورها (CHS) است. سالی یک بار تشکیل جلسه می دهد و در مورد همه مسائل مهم تصمیم گیری می کند.

شورای سران دولت های سازمان همکاری شانگهای (CGP) سالی یک بار برای بحث در مورد استراتژی همکاری های چندجانبه و حوزه های اولویت دار توسعه، رسیدگی به موضوعات اساسی و موضوعی همکاری های اقتصادی و غیره تشکیل جلسه می دهد و همچنین بودجه سالانه سازمان را تصویب می کند.

روسی و چینی به عنوان زبان های کاری رسمی سازمان همکاری شانگهای شناخته می شوند.

 پس از نشست دوشنبه در سپتامبر ۱۴۰۰، “خانواده سازمان همکاری شانگهای” به طور قابل توجهی گسترش یافته است و اکنون شامل ۲۱ کشور خواهد شد و فضای سازمان همکاری شانگهای از اقیانوس آرام در شرق تا سواحل شنی شمال آفریقا در غرب و از یخبندان قطب شمال تا اقیانوس گرم هند امتداد خواهد یافت.

در آینده نزدیک، “خانواده” گسترده سازمان همکاری شانگهای فرصت های بیشتری برای همکاری خواهد داشت که شرکای جدید با خود به ارمغان خواهند آورد.  

روند پذیرش ایران در سازمان همکاری شانگهای 

نشست سپتامبر سال ۱۴۰۰ سران سازمان همکاری شانگهای در دوشنبه صفحه جدیدی در تاریخ توسعه مترقی سازمان نوشت: سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای تصمیم گرفتند روند پذیرش ایران به عضویت کامل سازمان را آغاز کنند.

در جریان نشست سالانه شورای سران کشورهای عضو شانگهای که روزهای ۲۵ و ۲۶ شهریورماه پارسال در شهر دوشنبه پایتخت تاجیکستان برگزار شد، آیت‌الله «سیدابراهیم رئیسی» رئیس‌جمهوری اسلامی ایران در صدر هیاتی دیپلماتیک و به همراه برخی مسئولان کشور در آن شرکت کرد.
 

صدر جباروف رئیس جمهوری قرقیزستان ماه جاری پیش نویس تفاهم نامه تعهدات ایران به منظور دستیابی به وضعیت عضویت در سازمان همکاری شانگهای را امضا کرد.

 در پیش نویس این سند آمده است که ایران متعهد می شود به همه معاهدات و اسناد بین المللی که در چارچوب سازمان همکاری شانگهای مصوب شده، پایبند باشد.

ایران همچنین متعهد می شود از تاریخ دریافت اطلاعیه دبیرخانه سازمان همکاری شانگهای، حداکثر تا ۱ دسامبر ۲۰۲۲ به منشور، کنوانسیون مبارزه با تروریسم، جدایی طلبی و افراط گرایی شانگهای مورخ ۱۵ ژوئن ۲۰۰۱ و پروتکل های آن ملحق شود.

پذیرش عضویت دائم ایران در سازمان همکاری‌ شانگهای یکی از مهمترین اتفاقات در عرصه روابط خارجی ایران محسوب می‌شود. ایران سال‌ها عضو ناظر این سازمان منطقه‌ای بود و با پذیرش عضویت دائم ایران از سوی اعضای آن سیاست خارجی از ظرفیت‌ها و امکانات جدیدی بهره مند می‌شود.

رشید علی اف دکترای علوم سیاسی و احلیگر امور بین الملل نوشته است: ایران از سال ۲۰۰۵ به عنوان یک کشور ناظر در سازمان همکاری شانگهای حضور داشته است. ایران در سال ۲۰۰۸ برای عضویت کامل در سازمان درخواست داد. برنامه اقدام جامع مشترک(برجام) که در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵ به امضای ایران و گروهی متشکل از شش کشور (ایالات متحده آمریکا، فرانسه، انگلیس، چین، روسیه و آلمان) رسید، تحریم‌های اقتصادی و مالی علیه ایران که قبلاً توسط شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران آمریکا و اتحادیه اروپا در ازای اعمال شده بود، در ازای محدود کردن فعالیت های هسته ای اش لغو شد … این سند در ۱۶ ژانویه ۲۰۱۶ لازم الاجرا شد و راه را برای پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای باز کرد.

وی گفت: آغاز روند پذیرش ایران شاهد دیگری بر گشایش سازمان و نگرش مسئولانه و دقیق آن نسبت به گسترش هسته آن خواهد بود.  

۸۴ میلیون ایرانی که دارای تاریخ و فرهنگ کهن و غنی هستند، شریک سازمان همکاری شانگهای هستند. ایران از لحاظ تاریخی موقعیت مهمی را در چهارراه خاورمیانه و ماوراء قفقاز، آسیای مرکزی و جنوبی به خود اختصاص داده است و با بسیاری از کشورهای عضو «خانواده سازمان همکاری شانگهای» هم مرز است. ایران نقش مهمی در جهان اسلام در حل مناقشات منطقه ای ایفا می کند. ایران یکی از ۵۰ کشوری است که در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ منشور سازمان ملل متحد را در کنفرانس سانفرانسیسکو امضا کرد. برای سازمان همکاری شانگهای، جایگاه ایران در تلاش های مشترک برای مقابله با تهدیدات تروریسم و ‌قاچاق مواد مخدر که از جمله از خاک افغانستان نشات می گیرد، از اهمیت بالایی برخوردار است. همچنین شایان ذکر است که ایران یکی از شش کشور بزرگ جهان است که میزبان پناهجویان است و امکان دسترسی آنها به خدمات بهداشتی اولیه و آموزش رایگان را فراهم می کند.

ایران در شاخص توسعه انسانی در رتبه بالایی از سوی سازمان ملل متحد قرار گرفته است. این کشور از نظر ذخایر گاز طبیعی در رتبه دوم جهان و از نظر ذخایر اثبات شده نفت خام رتبه چهارم را دارد. بر اساس گزارش صندوق بین‌المللی پول، تولید ناخالص داخلی ایران در سال ۲۰۲۰ ۶۳۶ میلیارد دلار و تولید ناخالص داخلی سرانه ۷۵۵۵ دلار بوده است.

پیشتر ولادیمیر نوروف وزیر امور خارجه ازبکستان اعلام کرده بود که ایران در اجلاس بعدی سران در سمرقند که در روزهای ۱۵ و ۱۶ سپتامبر برگزار می شود، به عضویت کامل سازمان همکاری شانگهای (SCO) در خواهد آمد.

وی گفت: امسال در چارچوب ریاست ازبکستان، ایران به عنوان عنوان عضو سازمان همکاری شانگهای پذیرفته خواهد شد.